Lazy laidback Laos
Door: babettetravels
Blijf op de hoogte en volg Babette
01 Juli 2014 | Nederland, Amersfoort
Lazy laidback Laos and the northern provinces of Thailand.
1 July 2014 at 10:49
Al een lange tijd niet echt nagedacht. Dat wil zeggen, wel nagedacht, maar alleen of wat en hoe ik van B naar A naar C kom. De B staat voor Bangkok, de A in dit geval voor Ayutthaya en de C voor Chiang Mai. Want daar was ik gebleven. In Bangkok, dus eigenlijk de B. Wat een leven. Waar velen nog 'even' voor de zomer hard moeten ploeteren, mijn dierbare collega An terugverhuist naar haar moederland, en andere vrienden en vriendinnen buiten het onderwijs gewoon doorwerken, mag ik nadenken over hoe ik van B naar A naar C en verder kom. Wat een leven. Ik onttrek me niet van de gedachte erg bevoorrecht te zijn.
Bangkok 24 juni 2014. Om een nog completere indruk te krijgen van de stad, ga ik in de ochtend voordat ik naar A vertrek, eerst nog langs het Royal Palace. Je moet er geweest zijn. Op het moment dat ik aankom met de boot, is het een mierennest van taxi's, tuktuks en toeristen. Doorlopen B, dan kom je er vanzelf. Het blijkt goed geregeld rondom en binnen de muren van het paleis. De dames en heren die het paleis bezoeken, moeten hun toeristen-outfit omruilen voor een meer zedelijk geheel. Dat wil zeggen, beide sexen gaan in lange broek of rok met een geleende bloes in diverse pasteltinten. Ik kies voor blauw. Klein detail, maar blauw past bij jou en dat geldt ook voor mij, dus hup, in het blauw. Het paleis is de moeite van het verkleedpartijtje waard. Wat een rijkdom, wat een kleuren en goud: schitterend.
Een paar uur en tevens het gelukkig onterechte vermoeden van onweer en regen later, duik ik de boot weer op richting mijn guesthouse. Ik eet daar een lekkere groene (brandende) curry en ga richting trein. De trein naar A. Voor in A boekte ik de avond ervoor een guesthouse voor twee nachten. SanSook place. Ik kan je zeggen: mocht je ooit het briljante idee opvatten naar Azië te gaan, doe het! Het verandert je verwachtingspatroon in zijn geheel.
San sook place leek, toen ik aankwam, een verlaten oord buiten A. Echter, het tegendeel bleek de volgende morgen meer dan waar. Het was een homestay guesthouse dat als toevluchtsoord diende voor teachers from all over the world. En ik had dat getroffen. Wat fijn! James, een teacher in English language, vertelde me de eerste ochtend van mijn verblijf dat ze met een groepje iedere avond naar de night market gaan om voor 50 Thaise Baht (ongeveer 1,30 euro) de meest bizarre en lekkere verse gerechten te ritselen. Dus mocht ik dat ook willen, dan zou de scooter om zes uur voorrijden. Ja! Ik wilde dat!
Die dag toerde ik met mijn fietsje door en om Ayutthaya heen. En fietsen in Azië is best een dingetje, dat is in Bangkok ook wel gebleken. Niemand fietst in en om A, behalve die gekke toeristen. Doch ervaarde ik op dat moment een grote vrijheid. Zo kwam ik geheel onverwacht in Ayothaya. Een plaatsje buiten Ayutthaya. Floating market, elephant place. Hm. In zijn geheel niet toeristisch..Veel tempels en ruïnes gezien die dag. Meer dan de moeite waard. Aangezien ik de nightmarket (en natuurlijk het eten..) incluis scooterrit niet wilde missen, besloot ik tegen vijven richting huis te gaan. Ik kon twee richtingen op. Ik besloot de kortste route: 1,5 uur korter. De brug. Echter, is fietsen best een dingetje in dit land. En moest ik de brug, die diende als in-officiële snelweg voor alles dat met één, twee, drie of vier wielen rijdt, over om in mijn kamer in het hostel te komen. Ogen dicht, drie keer ademhalen en gaan. Tja, en dan sta je bij de in-officiële invoegstrook. En dan?Uiteindelijk, na een kwartier tot twintig minuten wachten en vijf schietgebedjes verder, kon ik mijn reis vervolgen naar het hostel en kwam ik op tijd aan.
De docenten in kwestie stonden al klaar met de scooter, toen de moesson uitbrak. Toch naar de markt, want eten moesten we zowieso en een restaurant was geen optie. Lang niet zo exquise als homemade Thai food....
Volgende dag vervolgde ik mijn reis weer. Nu naar C. Als pure verwennerij had ik voor mezelf een ticket gekocht in de tweede klasse met airco. Met veertig graden boven nul verwacht je geen 10 graden in de trein. Optimist als ik ben ging ik de trein in met korte broek en teva's (sorry voor de teva haters onder ons ze lopen echt het lekkerst..) en mijn hempje. Stel ook hier je verwachtingspatroon alstjeblieft bij B. Qua cateringservice begrijpt Thai railways het wel weer buitengewoon goed. Een watertje en een snack bij binnenkomst en diner/lunch na een uurtje. Daarna nog een lekker bakkie koffie of thee en je bent weer helemaal verzadigd (en ietsje warmer).
Net op het moment dat je je geheel hebt ingepakt met wandelschoenen, trui en al, kom je aan op het station van Chiang Mai. En hier is het buiten gelukkig weer 30 graden. De dames en heren van het station van C zien hoogstwaarschijnlijk behoorlijk wat stripteases voorbij komen. Het Junior guesthouse wachtte geduldig tot ik incheckte. Over junior gesproken: reizigers die ik tegenkwam in Thailand zijn door de bank genomen de helft jonger dan ik ben.
De volgende ochtend vroeg pikte het 'busje' van het Elephant Nature Park mij op om een dag daar door te brengen met de olifanten. De eigenaresse Lek krijgt voor haar park geen subsidie van de overheid. Om de olifanten vrij te kunnen kopen van andere eigenaren, weesolifantjes te redden omdat hun moeders gestroopt of ingelijfd zijn als werkolifant, opleidingsprogramma's op te zetten voor mahouts, is het nodig genoeg geld te verzamelen. Een groot park met vijf kuddes van deze prachtige dieren in Chiang Mai is het resultaat. En nog lang, lang niet is dit nobele werk klaar. Lek is vooral bezig de Thai (en ook op omliggende landen drukt ze haar stempel van liefde voor de olifant) educatie aan te bieden hoe op een liefdevollere manier om te gaan met dit dier zonder dat hun grootste bron van inkomsten verdwijnt. Voor wie dit wil bekijken: www.elephantnaturepark.org.
Na het hard zwoegen was het 'savonds tijd voor een massage. Bij de gevangenisdames. Sorry, ex-gevangenen. Zij leerden in de gevangenis een vak, zodat ze nadat ze eruit kwamen een waardevolle bijdrage konden leveren aan de maatschappij. Mocht je Chiang Mai aandoen: Lila massage. Die avond ben ik van top tot teen gevouwen en gekraakt. Doet een mens weer goed.
De kraakjeraaksessie was nodig, want ik zou de volgende dag alweer vroeg vertrekken naar Laos. Of in ieder geval naar de grensstreek. Een dagje in een VIP bus. Peanuts. Eitje. Op naar Laos. Op tijd kwamen we met de bus bij de grens aan. Althans, ruim voor de grens. De bus bracht ons niet verder. We moesten de tuktuk nemen tot aan de grens om zodoende lopend het eerste gedeelte van de douane door te gaan. Daar stond een bus klaar om ons honderd meter verder te brengen naar de Laotiaanse grens alwaar we een visum regelden. Verwachtingsmanagement B, verwachtingsmanagement. Het eerste hokje voorbij, naar het tweede hokje, waar de dame achter het raampje een spelletje speelde op haar telefoon en wachtte tot zij het desbetreffende paspoort met daarin het visum mocht uitreiken. Ik waande me even terug in Rusland tijdens mijn studententijd, waarbij iedereen in het land een baan moest hebben en werkloosheid niet bestond.
Tijdens al dit gesjouw was er ondertussen honing aan mijn billen gegroeid en ontfermde een Italiaan, (waarmee ik overigens veel goede gesprekken voerde in de VIP bus naar Laos en die in Luang Prabang aan perma farming ging doen) zich over mij. Neen. No shared room. I'll have my own room. En neen geen voetmassage. Neen. Echt niet. Ik kwetste daarmee een groot ego. Die nacht brachten de meesten door in Huay Xai, Laos. Een straat, een koe en een geit. De Italiaan waren we kwijt, en aten in een homestay guesthouse in de heuvels achter Huay Xai.
Alweer een aantal bijzondere reisdagen voorbij. Op dat moment pas negen dagen aan het reizen. Het voelt minstens alsof ik een maand weg ben. Intens, dat is de benaming die bij deze regio past.
Na deze intensieve reisdagen kwamen er nog twee veel heftigere dagen. Twee dagen op de slowboat van Huay Xai naar Pak Beng en van Pak Beng naar Luang Prabang de Mekong over. Echter een grotere traktatie qua vergezichten kun je je niet wensen! Eerste dag zes uur inclusief regen, onweer en storm, waarna de tweede dag negen uur reistijd, inclusief storm, regen, onweer en motorpech midden op de Mekong. Bij een van de tussenstops hoorden we plotseling een hoop geschreeuw. De boot bleek onbestuurbaar. De wispelturige Mekong had een onderdeel opgeslokt. We dreven richting rotsen. Twee leden van de bemanning (gok ik) sprongen de boot af om ons te redden. Nog net op tijd kon de kapitein in een inhammetje aanleggen zonder dat wij ook hoefden te springen. Toch fijn. Twee bemanningsleden gingen met een vissersbootje op pad voor onderdelen. Daarna timmerden en schreeuwden ze er driftig op los. Na een uurtje knutselen konden we onze reis vervolgen.
Ach, anders wordt je reis maar saai.
Vanuit Luang Prabang, Laos, voor jullie alle goeds!
Liefs, Babette
1 juli 2014
1 July 2014 at 10:49
Al een lange tijd niet echt nagedacht. Dat wil zeggen, wel nagedacht, maar alleen of wat en hoe ik van B naar A naar C kom. De B staat voor Bangkok, de A in dit geval voor Ayutthaya en de C voor Chiang Mai. Want daar was ik gebleven. In Bangkok, dus eigenlijk de B. Wat een leven. Waar velen nog 'even' voor de zomer hard moeten ploeteren, mijn dierbare collega An terugverhuist naar haar moederland, en andere vrienden en vriendinnen buiten het onderwijs gewoon doorwerken, mag ik nadenken over hoe ik van B naar A naar C en verder kom. Wat een leven. Ik onttrek me niet van de gedachte erg bevoorrecht te zijn.
Bangkok 24 juni 2014. Om een nog completere indruk te krijgen van de stad, ga ik in de ochtend voordat ik naar A vertrek, eerst nog langs het Royal Palace. Je moet er geweest zijn. Op het moment dat ik aankom met de boot, is het een mierennest van taxi's, tuktuks en toeristen. Doorlopen B, dan kom je er vanzelf. Het blijkt goed geregeld rondom en binnen de muren van het paleis. De dames en heren die het paleis bezoeken, moeten hun toeristen-outfit omruilen voor een meer zedelijk geheel. Dat wil zeggen, beide sexen gaan in lange broek of rok met een geleende bloes in diverse pasteltinten. Ik kies voor blauw. Klein detail, maar blauw past bij jou en dat geldt ook voor mij, dus hup, in het blauw. Het paleis is de moeite van het verkleedpartijtje waard. Wat een rijkdom, wat een kleuren en goud: schitterend.
Een paar uur en tevens het gelukkig onterechte vermoeden van onweer en regen later, duik ik de boot weer op richting mijn guesthouse. Ik eet daar een lekkere groene (brandende) curry en ga richting trein. De trein naar A. Voor in A boekte ik de avond ervoor een guesthouse voor twee nachten. SanSook place. Ik kan je zeggen: mocht je ooit het briljante idee opvatten naar Azië te gaan, doe het! Het verandert je verwachtingspatroon in zijn geheel.
San sook place leek, toen ik aankwam, een verlaten oord buiten A. Echter, het tegendeel bleek de volgende morgen meer dan waar. Het was een homestay guesthouse dat als toevluchtsoord diende voor teachers from all over the world. En ik had dat getroffen. Wat fijn! James, een teacher in English language, vertelde me de eerste ochtend van mijn verblijf dat ze met een groepje iedere avond naar de night market gaan om voor 50 Thaise Baht (ongeveer 1,30 euro) de meest bizarre en lekkere verse gerechten te ritselen. Dus mocht ik dat ook willen, dan zou de scooter om zes uur voorrijden. Ja! Ik wilde dat!
Die dag toerde ik met mijn fietsje door en om Ayutthaya heen. En fietsen in Azië is best een dingetje, dat is in Bangkok ook wel gebleken. Niemand fietst in en om A, behalve die gekke toeristen. Doch ervaarde ik op dat moment een grote vrijheid. Zo kwam ik geheel onverwacht in Ayothaya. Een plaatsje buiten Ayutthaya. Floating market, elephant place. Hm. In zijn geheel niet toeristisch..Veel tempels en ruïnes gezien die dag. Meer dan de moeite waard. Aangezien ik de nightmarket (en natuurlijk het eten..) incluis scooterrit niet wilde missen, besloot ik tegen vijven richting huis te gaan. Ik kon twee richtingen op. Ik besloot de kortste route: 1,5 uur korter. De brug. Echter, is fietsen best een dingetje in dit land. En moest ik de brug, die diende als in-officiële snelweg voor alles dat met één, twee, drie of vier wielen rijdt, over om in mijn kamer in het hostel te komen. Ogen dicht, drie keer ademhalen en gaan. Tja, en dan sta je bij de in-officiële invoegstrook. En dan?Uiteindelijk, na een kwartier tot twintig minuten wachten en vijf schietgebedjes verder, kon ik mijn reis vervolgen naar het hostel en kwam ik op tijd aan.
De docenten in kwestie stonden al klaar met de scooter, toen de moesson uitbrak. Toch naar de markt, want eten moesten we zowieso en een restaurant was geen optie. Lang niet zo exquise als homemade Thai food....
Volgende dag vervolgde ik mijn reis weer. Nu naar C. Als pure verwennerij had ik voor mezelf een ticket gekocht in de tweede klasse met airco. Met veertig graden boven nul verwacht je geen 10 graden in de trein. Optimist als ik ben ging ik de trein in met korte broek en teva's (sorry voor de teva haters onder ons ze lopen echt het lekkerst..) en mijn hempje. Stel ook hier je verwachtingspatroon alstjeblieft bij B. Qua cateringservice begrijpt Thai railways het wel weer buitengewoon goed. Een watertje en een snack bij binnenkomst en diner/lunch na een uurtje. Daarna nog een lekker bakkie koffie of thee en je bent weer helemaal verzadigd (en ietsje warmer).
Net op het moment dat je je geheel hebt ingepakt met wandelschoenen, trui en al, kom je aan op het station van Chiang Mai. En hier is het buiten gelukkig weer 30 graden. De dames en heren van het station van C zien hoogstwaarschijnlijk behoorlijk wat stripteases voorbij komen. Het Junior guesthouse wachtte geduldig tot ik incheckte. Over junior gesproken: reizigers die ik tegenkwam in Thailand zijn door de bank genomen de helft jonger dan ik ben.
De volgende ochtend vroeg pikte het 'busje' van het Elephant Nature Park mij op om een dag daar door te brengen met de olifanten. De eigenaresse Lek krijgt voor haar park geen subsidie van de overheid. Om de olifanten vrij te kunnen kopen van andere eigenaren, weesolifantjes te redden omdat hun moeders gestroopt of ingelijfd zijn als werkolifant, opleidingsprogramma's op te zetten voor mahouts, is het nodig genoeg geld te verzamelen. Een groot park met vijf kuddes van deze prachtige dieren in Chiang Mai is het resultaat. En nog lang, lang niet is dit nobele werk klaar. Lek is vooral bezig de Thai (en ook op omliggende landen drukt ze haar stempel van liefde voor de olifant) educatie aan te bieden hoe op een liefdevollere manier om te gaan met dit dier zonder dat hun grootste bron van inkomsten verdwijnt. Voor wie dit wil bekijken: www.elephantnaturepark.org.
Na het hard zwoegen was het 'savonds tijd voor een massage. Bij de gevangenisdames. Sorry, ex-gevangenen. Zij leerden in de gevangenis een vak, zodat ze nadat ze eruit kwamen een waardevolle bijdrage konden leveren aan de maatschappij. Mocht je Chiang Mai aandoen: Lila massage. Die avond ben ik van top tot teen gevouwen en gekraakt. Doet een mens weer goed.
De kraakjeraaksessie was nodig, want ik zou de volgende dag alweer vroeg vertrekken naar Laos. Of in ieder geval naar de grensstreek. Een dagje in een VIP bus. Peanuts. Eitje. Op naar Laos. Op tijd kwamen we met de bus bij de grens aan. Althans, ruim voor de grens. De bus bracht ons niet verder. We moesten de tuktuk nemen tot aan de grens om zodoende lopend het eerste gedeelte van de douane door te gaan. Daar stond een bus klaar om ons honderd meter verder te brengen naar de Laotiaanse grens alwaar we een visum regelden. Verwachtingsmanagement B, verwachtingsmanagement. Het eerste hokje voorbij, naar het tweede hokje, waar de dame achter het raampje een spelletje speelde op haar telefoon en wachtte tot zij het desbetreffende paspoort met daarin het visum mocht uitreiken. Ik waande me even terug in Rusland tijdens mijn studententijd, waarbij iedereen in het land een baan moest hebben en werkloosheid niet bestond.
Tijdens al dit gesjouw was er ondertussen honing aan mijn billen gegroeid en ontfermde een Italiaan, (waarmee ik overigens veel goede gesprekken voerde in de VIP bus naar Laos en die in Luang Prabang aan perma farming ging doen) zich over mij. Neen. No shared room. I'll have my own room. En neen geen voetmassage. Neen. Echt niet. Ik kwetste daarmee een groot ego. Die nacht brachten de meesten door in Huay Xai, Laos. Een straat, een koe en een geit. De Italiaan waren we kwijt, en aten in een homestay guesthouse in de heuvels achter Huay Xai.
Alweer een aantal bijzondere reisdagen voorbij. Op dat moment pas negen dagen aan het reizen. Het voelt minstens alsof ik een maand weg ben. Intens, dat is de benaming die bij deze regio past.
Na deze intensieve reisdagen kwamen er nog twee veel heftigere dagen. Twee dagen op de slowboat van Huay Xai naar Pak Beng en van Pak Beng naar Luang Prabang de Mekong over. Echter een grotere traktatie qua vergezichten kun je je niet wensen! Eerste dag zes uur inclusief regen, onweer en storm, waarna de tweede dag negen uur reistijd, inclusief storm, regen, onweer en motorpech midden op de Mekong. Bij een van de tussenstops hoorden we plotseling een hoop geschreeuw. De boot bleek onbestuurbaar. De wispelturige Mekong had een onderdeel opgeslokt. We dreven richting rotsen. Twee leden van de bemanning (gok ik) sprongen de boot af om ons te redden. Nog net op tijd kon de kapitein in een inhammetje aanleggen zonder dat wij ook hoefden te springen. Toch fijn. Twee bemanningsleden gingen met een vissersbootje op pad voor onderdelen. Daarna timmerden en schreeuwden ze er driftig op los. Na een uurtje knutselen konden we onze reis vervolgen.
Ach, anders wordt je reis maar saai.
Vanuit Luang Prabang, Laos, voor jullie alle goeds!
Liefs, Babette
1 juli 2014
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
