Van Laos naar Vietnam en weer terug
Door: babettetravels
Blijf op de hoogte en volg Babette
11 Juli 2014 | Nederland, Amersfoort
Van Laos naar Vietnam en weer terug. (English will follow soon..)
11 July 2014 at 19:11
Met de slowboat komen we aan in Luang Prabang, Laos. Een hoge modderige kade dient als trap naar de straat. We worstelen ons omhoog met onze 20kg op rug en buik en sommigen met slippers zo glad als een aal. Waar teva's toch niet goed voor zijn. Zonder kleerscheuren komen we boven. Badend in het zweet sta ik uit te hijgen om zodoende de volgende hobbel te nemen. De hotelverkopers wegduwen en onderhandelen over de prijs van de tuk tuk. Samen met een zuid-Koreaans stel en een Poolse man neem ik een tuk tuk naar de stad. Het wordt al schemerig. Ik heb geen ho(s)tel geboekt vooraf. Ik baal even kort, maar besluit tot een lekkere wandeling door de stad met mijn bagage op rug en buik. Best comfortabel zo. En: je raakt eraan gewend. Ik vind al snel een lekker guesthouse aan de rivier met een heerlijk terras aan het water. De eigenaar blijkt Eric, een Fransman. Hij ontvluchtte jaren geleden het hectische Parijs en zijn hotelcarriere om te reizen. In het ultra relaxte Luang Prabang streek hij uiteindelijk neer en startte dit guesthouse.
Twee nachten zou ik blijven. Het werden er uiteindelijk drie. De eerste dag uitpuffen. Uitslapen, ontbijten aan de Mekong en het stadje verkennen. Na de hele dag gewandeld te hebben trakteerde ik mezelf op een goddelijke voet-, hoofd-, rug- en nekmassage bij the red cross massage salon. Ja inderdaad, het (Australische) rode kruis, dat onderdeel uitmaakt van het internationale rode kruis. Een van de vele community based businesses. Alle inkomsten daarvan vloeien direct terug in de lokale economie. Mede omdat ze alleen Lao people in dienst hebben. Uiteindelijk gestrand in de rivierbar Utopia, een bar en restaurant, moeilijk te vinden en verstopt aan de rivier tussen de kleine straatjes en huisjes. Zelfs tout Amsterdamse horeca tipt qua hipheid niet aan deze tent. Hier kwam ik Breana tegen. Een vrije Amerikaanse ziel. Woont en werkt nu in Australië en toert gerust met haar autootje, tentje, hond en kat door de US wanneer ze zin en vakantie heeft. Zo ook in Azië. Maar dan zonder hond, kat en tent.
Met haar, Marco, Robyn en Sam gaan we de volgende dag met een minibusje naar de Khuang Li watervallen. Adembenemend. Net voor het ochtendgloren diezelfde ochtend mocht ik reeds getuige zijn van de bat van de Lao monniken waarbij de inwoners van Luang Prabang hen eten geven. Een lange rij monniken (en toeristen...). Christel, een dame die ik eerder op de slowboat ontmoette, wilde meedoen. Ik maakte liever de foto's. Vind het persoonlijk niet kies wanneer ik in geen enkele god geloof en dan toch daar zit omdat het zo stoer lijkt om de monniken eten te geven.
Tijdens de tour naar de watervallen raakte ik in een boeiend gesprek met Robyn en Sam, een stel dames uit Australië. Het blijkt dat zij eerder op een reis naar India een paar dagen samen met mijn buuf Gerrie reisden. Hoe klein is de wereld toch. 'S avonds heel toevallig samen met elkaar biertjes gedronken en gegeten op een terras. Boeiend en erg liefdevol stel.
Eén van de dingen die mij in het bijzonder raken van het (alleen) reizen, is dat je een aantal mooie mensen tegenkomt. Mooi, en dan bedoel ik niet in de fysieke zin van het woord, nee: echt mooi. Van binnen naar buiten toe. Geïnteresseerd in wat de mens werkelijk raakt in het leven. Niet geïnteresseerd in spullen of mooie kleren. Is ook oké (wie ben ik daarover te oordelen). Veel zouden zo lid kunnen worden van de club der minimalisten. Ja. Een aantal reizigers wil ook van elkaar weten waar je een goed geprijsd hostel of het goedkoopste bier kunt scoren, zeker prima. Voor even. Echter: een aantal vraagt door. Dat is wat me raakt. Tot diep in mijn kern. Ik kom met het reizen dat ik nu doe, af en toe erg diep. Feit dat ik alleen reis, alles uiteindelijk alleen beleef en laat doordringen tot mezelf, leidt ertoe dat ik meer dan ooit kan nadenken over beslissingen, keuzes. Van klein naar groot.
Na Laos kwam Vietnam, bye bye Laos. Tot over een week of wat. Dan keer ik terug naar zuid Laos. Ik vlieg van Luang Prabang naar Hanoi. Laos is mooi, doch: een 24-36 urige busrit op de Laotiaanse en Vietnameze wegen met een Laotiaanse bus stond niet echt op mijn verlanglijstje. Mijn vooroordeel over andere luchtvaartmaatschappijen dan de KLM nam ik tijdens de vlucht met Vietnam airlines onmiddellijk terug. Ieder mens heeft zoveel verborgen gewoontes en vooroordelen die je pas her- en erkent wanneer het er echt op aan komt in je leven of voor mij: tijdens deze reis. Het beste is ze langzaamaan (proberen) los te laten. Een start in Thailand kan daar erg aan bijdragen. Voor mij betekent dit ook dat ik nog steeds niet kan wennen aan ontbijten met noodlesoup of anderszins Aziatisch eten in de ochtend en dat ik af en toe 'savonds ook iets eet dat Westers lijkt of me af en toe een iets luxer hotel permitteer. Dat voelt voor mij heerlijk. En het doet niets af aan het feit dat Zuid-Oost Azië gewoon ontzettend interessant en bizar is.
Aankomst op luchthaven van Hanoi. In tegenstelling van wat de dames van de toeristenbalies op de luchthaven zeggen, brengt deze chauffeur van het minibusje ons direct naar ons hotel. 200.000 Vietnam Dong. Uhm. Mag het ook ietsje minder zijn? 75.000? Hij doet een tegenbod: 100.000. (+/- 4 euro). Prima. Moeten we wel even wachten totdat de bus vol is (lees: propvol).
Een uur later rijden we al. De chauffeur is verbolgen dat ik pas wil betalen wanneer ik arriveer bij mijn hotel. Ik heb al aardig de kneepjes van het vak door.... Het vak dat soms ook bedriegen heet. Eerst zien dan geloven. Ja is hier regelmatig nee en nee ja.
De stad overweldigt me. Vol. Mijn hotel is er één a la 'Being John Malkovitsch'. Alle (tussen) verdiepingen zijn bezet. In de lagen tussen de verdiepingen liggen mannen te pitten. Als mijn hotelkamer ook eigenlijk al bewoond blijkt te zijn, flip ik. De familie woont er waarschijnlijk al jaren, want zo ziet het er uit in mijn kamer. Een hoop (vies) huisraad.
De kakkerlakken rennen over mijn voeten heen de badkamer uit. Ik ben te moe om dit hol te verlaten zo midden in de nacht. Ik besluit in een flitsactie mijn tanden te poetsen, mijn vesting (klamboe) op te tuigen en met licht aan te gaan slapen. De volgende dag check ik vroeg uit, meld dat er kakkerlakken zijn in mijn kamer. Ik kan mijn geld terugkrijgen. Dan moet ik wel als reden opgeven dat ik te 'busy' was om in het hotel te logeren. Ammehoela. Kakkerlakken. Die vind ik niet fijn. En andere reizigers vast ook niet. Ik vind een nieuw hotel om de hoek, way above my budget. Maar het is oké. Schone douche, schoon bed, alles schoon. En bovenal: geen beestjes.
Ik installeer me en doe een flitstour door Hanoi. Het verkeer raast aan alle kanten langs me heen. De druppels stromen over mijn lijf. Ik vind een plekje op kleine plastic krukjes en doe daar een ontbijtje. De twee jongens die daar zitten staren ongegeneerd naar me, bellen wat en binnen de kortste keren zitten er een stuk of vijf jongens. Het kost me een kwartier om uit te leggen dat ik graag van de (Vietnameze) kaart een verse mango smoothie wil en tevens iets te eten. Ik geniet. Een rustig straatje in Hanoi met m'n smoothie en happie. Kan er weer tegen. Hanoi is een echte eet-stad. In ieder straatje kun je èn scooters huren en bij kraampjes eten.
Net wanneer ik besluit nog een nacht te willen blijven in dit geweldig decadente hotel, blijkt het voor de volgende nachten al volgeboekt te zijn. Eigenlijk ook wel goed. Dit is toch ook geen echt reizen? Ik ga binnen Hanoi niet nog een keer verkassen, en maak de keuze naar Cat Ba Bay te vertrekken. Dit ligt naast Halong Bay. De man van het hotel heeft een perfecte deal waarbij ik de volgende dag word opgehaald en bus boot bus bus geheel geregeld is. Hij vertelt me er echter niet bij dat het zaterdag is en dat net die dag de public holidays van de Vietnamezen starten..... Ik verschuil me uiteindelijk (heel vervelend) verplicht op het Monkey Island Resort in Lan Ha Bay. Het enige 'betaalbare' waar nog een hutje vrij was. Weer boven mijn budget. In mijn houten hutje val ik onder het genot van het ruizen van de zee in slaap. Ik geniet wederom.
Volgende dag toer rondom Halong, Cat Ba en Lan Ha Bays gedaan. Helaas zijn de baaien erg vervuild. In zowel Laos als Vietnam gaat bijna al het afval dat men produceert overboord. Dit zowel op land als in het water. Ik word er verdrietig van. Er is nog zoveel werk te verrichten.
Die dag ontmoette ik Paco en Aurora, een stel uit Madrid, en het klikte onmiddellijk. Savonds samen goed Vietnamees gegeten. We wagen nog even op de terugweg ons leven wanneer de motortaxis ons thuisbrengen in het hotel. Van Cat Ba city vertrek ik de volgende dag naar het vaste land van Vietnam. Ik reis met een degelijke Duitse reiziger. Jan. We gaan beiden de zelfde richting op en het is soms wat praktischer samen te reizen. We gaan als enigen van de mensen in de bus naar Tam coc. Rijstvelden gelegen tussen rotsen. Vanaf de bus worden we met 20kg voor en achterop ons lijf meegenomen door twee scootertaxis naar een ander busstation. Comfortabel reizen heb ik uit mijn hoofd gezet in Azië. Reizen met humor is een betere benaming. Hard zingende aerobiksende dames in strakke pakjes op tv in een slaapbus bijvoorbeeld. Spotify en een goed boek zijn er goed voor. Veel vervoerders hebben hun vervoersmiddel zo efficient mogelijk ingericht. Drie rijen dik slaapbedden, inclusief bij spits de gangpaden ook bezet. De bussen worden vaak ook gebruikt als taxis voor de lokalen. Onderweg stopt een internationale slaapbus dan ook gerust in een klein dorpje om iemand op te pikken of af te zetten. Of om DHL te spelen.
En daarom vind ik Azië leuk. Zo onvoorspelbaar als de neten. Een beetje als Oost-Europa of Rusland in de jaren negentig of eerder. Ondertussen ben ik al aanbeland in Hué. Met de slaapbus. Hallelujah. Die engeltjes op mijn schouders doen wonderen. (Dankje papa! Het klinkt misschien zweverig, maar ik geloof echt dat mijn pa met me meereist, nieuwsgierig als hij was). Haarscherp duikt de bus een aantal haarspeldbochten in. Ik doe mijn ogen dicht en probeer te tukken.
Hué is leuk, maar ik ben even heel moe. Voor het eerst heb ik blijkbaar iets verkeerds gegeten of gedronken, want de volgende dag stort ik in en doe ik verplicht alsof ik vakantie heb. Ik lees Jelle Brandt Corstius en lach me suf om zijn uiteenzetting van de bizarre dingen die zomaar als een blauwdruk kunnen dienen voor reizen in Azië. Die dag geen andere reizigers alleen mezelf, een boek en de badkamer.
Vandaag ga ik naar Laos. De 4000 islands in het zuiden. Ik ben nieuwsgierig en heb er een pittige tocht voor over door bergachtig landschap met flink wat haarspeldbochten. Wederom in een slaapbus met hard zingende aerobiksende dames. Dit was niet afgesproken. Maar ja. Ja is soms nee en nee ja: "No sitting bus today madam, no sitting bus". Reis met een Japans stel. Zij vertellen mij verbaasd te zijn over het verkeer. Want in Japan zijn er zoveel regels, en iedereen houdt zich er ook aan. Ja. Regels. Die zijn er niet in Azië.
Veel liefs, Babette
11 July 2014 at 19:11
Met de slowboat komen we aan in Luang Prabang, Laos. Een hoge modderige kade dient als trap naar de straat. We worstelen ons omhoog met onze 20kg op rug en buik en sommigen met slippers zo glad als een aal. Waar teva's toch niet goed voor zijn. Zonder kleerscheuren komen we boven. Badend in het zweet sta ik uit te hijgen om zodoende de volgende hobbel te nemen. De hotelverkopers wegduwen en onderhandelen over de prijs van de tuk tuk. Samen met een zuid-Koreaans stel en een Poolse man neem ik een tuk tuk naar de stad. Het wordt al schemerig. Ik heb geen ho(s)tel geboekt vooraf. Ik baal even kort, maar besluit tot een lekkere wandeling door de stad met mijn bagage op rug en buik. Best comfortabel zo. En: je raakt eraan gewend. Ik vind al snel een lekker guesthouse aan de rivier met een heerlijk terras aan het water. De eigenaar blijkt Eric, een Fransman. Hij ontvluchtte jaren geleden het hectische Parijs en zijn hotelcarriere om te reizen. In het ultra relaxte Luang Prabang streek hij uiteindelijk neer en startte dit guesthouse.
Twee nachten zou ik blijven. Het werden er uiteindelijk drie. De eerste dag uitpuffen. Uitslapen, ontbijten aan de Mekong en het stadje verkennen. Na de hele dag gewandeld te hebben trakteerde ik mezelf op een goddelijke voet-, hoofd-, rug- en nekmassage bij the red cross massage salon. Ja inderdaad, het (Australische) rode kruis, dat onderdeel uitmaakt van het internationale rode kruis. Een van de vele community based businesses. Alle inkomsten daarvan vloeien direct terug in de lokale economie. Mede omdat ze alleen Lao people in dienst hebben. Uiteindelijk gestrand in de rivierbar Utopia, een bar en restaurant, moeilijk te vinden en verstopt aan de rivier tussen de kleine straatjes en huisjes. Zelfs tout Amsterdamse horeca tipt qua hipheid niet aan deze tent. Hier kwam ik Breana tegen. Een vrije Amerikaanse ziel. Woont en werkt nu in Australië en toert gerust met haar autootje, tentje, hond en kat door de US wanneer ze zin en vakantie heeft. Zo ook in Azië. Maar dan zonder hond, kat en tent.
Met haar, Marco, Robyn en Sam gaan we de volgende dag met een minibusje naar de Khuang Li watervallen. Adembenemend. Net voor het ochtendgloren diezelfde ochtend mocht ik reeds getuige zijn van de bat van de Lao monniken waarbij de inwoners van Luang Prabang hen eten geven. Een lange rij monniken (en toeristen...). Christel, een dame die ik eerder op de slowboat ontmoette, wilde meedoen. Ik maakte liever de foto's. Vind het persoonlijk niet kies wanneer ik in geen enkele god geloof en dan toch daar zit omdat het zo stoer lijkt om de monniken eten te geven.
Tijdens de tour naar de watervallen raakte ik in een boeiend gesprek met Robyn en Sam, een stel dames uit Australië. Het blijkt dat zij eerder op een reis naar India een paar dagen samen met mijn buuf Gerrie reisden. Hoe klein is de wereld toch. 'S avonds heel toevallig samen met elkaar biertjes gedronken en gegeten op een terras. Boeiend en erg liefdevol stel.
Eén van de dingen die mij in het bijzonder raken van het (alleen) reizen, is dat je een aantal mooie mensen tegenkomt. Mooi, en dan bedoel ik niet in de fysieke zin van het woord, nee: echt mooi. Van binnen naar buiten toe. Geïnteresseerd in wat de mens werkelijk raakt in het leven. Niet geïnteresseerd in spullen of mooie kleren. Is ook oké (wie ben ik daarover te oordelen). Veel zouden zo lid kunnen worden van de club der minimalisten. Ja. Een aantal reizigers wil ook van elkaar weten waar je een goed geprijsd hostel of het goedkoopste bier kunt scoren, zeker prima. Voor even. Echter: een aantal vraagt door. Dat is wat me raakt. Tot diep in mijn kern. Ik kom met het reizen dat ik nu doe, af en toe erg diep. Feit dat ik alleen reis, alles uiteindelijk alleen beleef en laat doordringen tot mezelf, leidt ertoe dat ik meer dan ooit kan nadenken over beslissingen, keuzes. Van klein naar groot.
Na Laos kwam Vietnam, bye bye Laos. Tot over een week of wat. Dan keer ik terug naar zuid Laos. Ik vlieg van Luang Prabang naar Hanoi. Laos is mooi, doch: een 24-36 urige busrit op de Laotiaanse en Vietnameze wegen met een Laotiaanse bus stond niet echt op mijn verlanglijstje. Mijn vooroordeel over andere luchtvaartmaatschappijen dan de KLM nam ik tijdens de vlucht met Vietnam airlines onmiddellijk terug. Ieder mens heeft zoveel verborgen gewoontes en vooroordelen die je pas her- en erkent wanneer het er echt op aan komt in je leven of voor mij: tijdens deze reis. Het beste is ze langzaamaan (proberen) los te laten. Een start in Thailand kan daar erg aan bijdragen. Voor mij betekent dit ook dat ik nog steeds niet kan wennen aan ontbijten met noodlesoup of anderszins Aziatisch eten in de ochtend en dat ik af en toe 'savonds ook iets eet dat Westers lijkt of me af en toe een iets luxer hotel permitteer. Dat voelt voor mij heerlijk. En het doet niets af aan het feit dat Zuid-Oost Azië gewoon ontzettend interessant en bizar is.
Aankomst op luchthaven van Hanoi. In tegenstelling van wat de dames van de toeristenbalies op de luchthaven zeggen, brengt deze chauffeur van het minibusje ons direct naar ons hotel. 200.000 Vietnam Dong. Uhm. Mag het ook ietsje minder zijn? 75.000? Hij doet een tegenbod: 100.000. (+/- 4 euro). Prima. Moeten we wel even wachten totdat de bus vol is (lees: propvol).
Een uur later rijden we al. De chauffeur is verbolgen dat ik pas wil betalen wanneer ik arriveer bij mijn hotel. Ik heb al aardig de kneepjes van het vak door.... Het vak dat soms ook bedriegen heet. Eerst zien dan geloven. Ja is hier regelmatig nee en nee ja.
De stad overweldigt me. Vol. Mijn hotel is er één a la 'Being John Malkovitsch'. Alle (tussen) verdiepingen zijn bezet. In de lagen tussen de verdiepingen liggen mannen te pitten. Als mijn hotelkamer ook eigenlijk al bewoond blijkt te zijn, flip ik. De familie woont er waarschijnlijk al jaren, want zo ziet het er uit in mijn kamer. Een hoop (vies) huisraad.
De kakkerlakken rennen over mijn voeten heen de badkamer uit. Ik ben te moe om dit hol te verlaten zo midden in de nacht. Ik besluit in een flitsactie mijn tanden te poetsen, mijn vesting (klamboe) op te tuigen en met licht aan te gaan slapen. De volgende dag check ik vroeg uit, meld dat er kakkerlakken zijn in mijn kamer. Ik kan mijn geld terugkrijgen. Dan moet ik wel als reden opgeven dat ik te 'busy' was om in het hotel te logeren. Ammehoela. Kakkerlakken. Die vind ik niet fijn. En andere reizigers vast ook niet. Ik vind een nieuw hotel om de hoek, way above my budget. Maar het is oké. Schone douche, schoon bed, alles schoon. En bovenal: geen beestjes.
Ik installeer me en doe een flitstour door Hanoi. Het verkeer raast aan alle kanten langs me heen. De druppels stromen over mijn lijf. Ik vind een plekje op kleine plastic krukjes en doe daar een ontbijtje. De twee jongens die daar zitten staren ongegeneerd naar me, bellen wat en binnen de kortste keren zitten er een stuk of vijf jongens. Het kost me een kwartier om uit te leggen dat ik graag van de (Vietnameze) kaart een verse mango smoothie wil en tevens iets te eten. Ik geniet. Een rustig straatje in Hanoi met m'n smoothie en happie. Kan er weer tegen. Hanoi is een echte eet-stad. In ieder straatje kun je èn scooters huren en bij kraampjes eten.
Net wanneer ik besluit nog een nacht te willen blijven in dit geweldig decadente hotel, blijkt het voor de volgende nachten al volgeboekt te zijn. Eigenlijk ook wel goed. Dit is toch ook geen echt reizen? Ik ga binnen Hanoi niet nog een keer verkassen, en maak de keuze naar Cat Ba Bay te vertrekken. Dit ligt naast Halong Bay. De man van het hotel heeft een perfecte deal waarbij ik de volgende dag word opgehaald en bus boot bus bus geheel geregeld is. Hij vertelt me er echter niet bij dat het zaterdag is en dat net die dag de public holidays van de Vietnamezen starten..... Ik verschuil me uiteindelijk (heel vervelend) verplicht op het Monkey Island Resort in Lan Ha Bay. Het enige 'betaalbare' waar nog een hutje vrij was. Weer boven mijn budget. In mijn houten hutje val ik onder het genot van het ruizen van de zee in slaap. Ik geniet wederom.
Volgende dag toer rondom Halong, Cat Ba en Lan Ha Bays gedaan. Helaas zijn de baaien erg vervuild. In zowel Laos als Vietnam gaat bijna al het afval dat men produceert overboord. Dit zowel op land als in het water. Ik word er verdrietig van. Er is nog zoveel werk te verrichten.
Die dag ontmoette ik Paco en Aurora, een stel uit Madrid, en het klikte onmiddellijk. Savonds samen goed Vietnamees gegeten. We wagen nog even op de terugweg ons leven wanneer de motortaxis ons thuisbrengen in het hotel. Van Cat Ba city vertrek ik de volgende dag naar het vaste land van Vietnam. Ik reis met een degelijke Duitse reiziger. Jan. We gaan beiden de zelfde richting op en het is soms wat praktischer samen te reizen. We gaan als enigen van de mensen in de bus naar Tam coc. Rijstvelden gelegen tussen rotsen. Vanaf de bus worden we met 20kg voor en achterop ons lijf meegenomen door twee scootertaxis naar een ander busstation. Comfortabel reizen heb ik uit mijn hoofd gezet in Azië. Reizen met humor is een betere benaming. Hard zingende aerobiksende dames in strakke pakjes op tv in een slaapbus bijvoorbeeld. Spotify en een goed boek zijn er goed voor. Veel vervoerders hebben hun vervoersmiddel zo efficient mogelijk ingericht. Drie rijen dik slaapbedden, inclusief bij spits de gangpaden ook bezet. De bussen worden vaak ook gebruikt als taxis voor de lokalen. Onderweg stopt een internationale slaapbus dan ook gerust in een klein dorpje om iemand op te pikken of af te zetten. Of om DHL te spelen.
En daarom vind ik Azië leuk. Zo onvoorspelbaar als de neten. Een beetje als Oost-Europa of Rusland in de jaren negentig of eerder. Ondertussen ben ik al aanbeland in Hué. Met de slaapbus. Hallelujah. Die engeltjes op mijn schouders doen wonderen. (Dankje papa! Het klinkt misschien zweverig, maar ik geloof echt dat mijn pa met me meereist, nieuwsgierig als hij was). Haarscherp duikt de bus een aantal haarspeldbochten in. Ik doe mijn ogen dicht en probeer te tukken.
Hué is leuk, maar ik ben even heel moe. Voor het eerst heb ik blijkbaar iets verkeerds gegeten of gedronken, want de volgende dag stort ik in en doe ik verplicht alsof ik vakantie heb. Ik lees Jelle Brandt Corstius en lach me suf om zijn uiteenzetting van de bizarre dingen die zomaar als een blauwdruk kunnen dienen voor reizen in Azië. Die dag geen andere reizigers alleen mezelf, een boek en de badkamer.
Vandaag ga ik naar Laos. De 4000 islands in het zuiden. Ik ben nieuwsgierig en heb er een pittige tocht voor over door bergachtig landschap met flink wat haarspeldbochten. Wederom in een slaapbus met hard zingende aerobiksende dames. Dit was niet afgesproken. Maar ja. Ja is soms nee en nee ja: "No sitting bus today madam, no sitting bus". Reis met een Japans stel. Zij vertellen mij verbaasd te zijn over het verkeer. Want in Japan zijn er zoveel regels, en iedereen houdt zich er ook aan. Ja. Regels. Die zijn er niet in Azië.
Veel liefs, Babette
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
